Islamitische politiek
Islamitische politiek – Inleiding
De politieke standpunten van de Islam zijn verwarrend en controversieel:
- “Jihad is verplicht, wat betekent dat het individu, wanneer de gelegenheid zich voordoet, zelfs zijn leven moet geven voor de verdediging en de bescherming van de Islam en de Islamitische staat.”1 — Khurshid Ahmad
“De Islam is internationaal wat betreft zijn kijk en benadering en staat geen barrières of onderscheid toe die gebaseerd zijn op kleur, stam, ras of afkomst... De Islam wil het volledige menselijke ras onder een enkel vaandel verenigen.”2 — Khurshid Ahmad
Islamitische politiek – Het concept van Jihad
Een van de meest controversiële aspecten van de Islamitische politiek is het concept van "jihad" of “heilige oorlog”. Sinds 11 september 2011 hebben al veel moslims geprobeerd om dit idee van jihad te verzachten door het te verwijzen naar het domein van de persoonlijke worsteling met de zonde. Hoewel de Koran deze interpretatie van jihad openlaat, is dit niet alles wat de Koran erover te zeggen heeft. De meeste passages in de Koran onderwijzen dat jihad een oorlogsvoering is tegen mensen die het Islamitische geloof in de weg staan.
- Een moslim is iemands wiens kijk op het leven doordrongen is van dit bewustzijn [van de zuilen van de Islam]. Hij is toegewijd aan de waarden van het leven die door de Koran en de Soenna aangereikt worden. Hij probeert te leven volgens de leiding van God en Zijn Profeet en hij streeft in woord en daad naar de verspreiding van de boodschap van de Islam. Dit streven staat bekend als jihad, wat een inspanning en een worsteling op het pad van God betekent. Deze inspanning bestaat eruit dat iemand zichzelf tot het uiterste inspant om persoonlijk de leer van de Islam te volgen en te werken aan de instelling hiervan in de samenleving. Jihad wordt in de Koran en in de Soenna beschreven als de natuurlijke gevolgtrekking van deze zuilen van het geloof. Een toewijding aan God gaat hand in hand met een vastbeslotenheid om de eigen tijd, energie en weelde op te offeren om de juiste zaak te bevorderen. Soms is het noodzakelijk dat het eigen leven gegeven moet worden om de Waarheid te behouden. Jihad betekent dat een mens bereid is om alles te geven wat hij heeft, inclusief zijn leven, omwille van Allah.3
Islamitische politiek – Islamitische theocratie
De Islam is, net als het Christendom, een levensbeschouwing met het doel om de hele wereld te beslaan. Terwijl Christenen in de "grote opdracht" geloven, dat wil zeggen de roeping om van alle volken discipelen te maken (Matteüs 28:18-20) en het goede nieuws van de verzoening tussen God en mens aan de hele wereld bekend te maken (2 Korintiërs 5:18-19), geloven moslims dat zij geroepen zijn om een wereldwijde Islam te stichten, een doel dat indien nodig bereikt moet worden met de kracht van jihad. Een wereldwijde Islam betekent dat alle volken onder een Islamitische theocratie bestuurd zouden worden. “De Islam is internationaal wat betreft zijn kijk en benadering en staat geen barrières of onderscheid toe die gebaseerd zijn op kleur, stam, ras of afkomst,” zegt Khurshid Admad. “De Islam wil het volledige menselijke ras onder een enkel vaandel verenigen. De Islam geeft de wereld, die door internationale rivaliteiten en geschillen wordt verscheurd, een boodschap van leve, hoop en een glorieuze toekomst.”4
Zaki Badawi bespreekt de realiteit dat veel moslims een minderheid vormen in niet-islamitische landen. Hoewel dit een probleem is waar sommige moslims altijd al mee te maken hebben gehad, is het in hun ogen geen bevredigende situatie. Hij legt dit als volgt uit:
- Zoals we weten is de geschiedenis van de Islam als geloof tevens de geschiedenis van een staat en een gemeenschap van gelovigen die volgens de Goddelijke wet leven. De moslims, juristen en theologen, hebben de Islam altijd al beschouwd als een geloof én een regeringsvorm. Dit weerspiegelt het historische feit dat moslims, al sinds het begin, onder hun eigen wet leven. Moslimtheologen brachten op heel natuurlijke wijze een theologie voort binnen deze kijk – het is een meerderheidstheologie. Een minderheidstoestand werd nooit serieus overwogen. Er werd zelfs nooit aan gedacht. De theologen hadden verschillende meningen over een dergelijke minderheidsstatus. Sommigen verkondigden dat dit nooit zou gebeuren; dat wil zeggen dat volgens hen een moslim niet langdurig onder een niet-islamitisch bestuur mag leven. Anderen suggereerden dat een moslim onder een niet-islamitisch bestuur niet verplicht is om de wetten van de Islam te volgen wat betreft het publiek recht. Geen van deze twee extremen is bevredigend. In de geschiedenis van de Islam hebben moslimgroepen onder het gezag van niet-islamitische heersers geleefd, vaak zonder alternatief. Desondanks waren zij voldoende aan hun geloof toegewijd om te proberen hun levens in te richten in overeenstemming met de regels en de richtlijnen van dit geloof, voor zover hun omstandigheden dat toelieten. Met andere woorden, de oplossing werd niet geboden door de theorieën van de theologen, maar door de praktijk van de gemeenschap. Desondanks biedt de moslimtheologie tot op heden geen systematische formulering van de minderheidsstatus. Het vraagstuk wordt onderzocht. Men hoopt dat deze zaak duidelijk geformuleerd kan worden en dat theologen uit de hele moslimwereld in dit netelige onderwerp zullen duiken en het geweten zullen bedaren van de vele moslims die in het Westen leven en een koers zullen uitzetten voor het voortbestaan, zelfs een opleving, van de Islam in een seculiere samenleving.5
Deze situatie is tegenwoordig een realiteit in bijvoorbeeld Canada en Australië. De moslimbevolking in Canada heeft een krachtige stem verworven wat betreft de implementatie van Sharia binnen hun eigen gemeenschappen. In Australië worden Christelijke apologeten regelmatig voor het gerecht gesleept, waar hun kritiek op de Islam vaak het zwijgen wordt opgelegd. Recente gerechtelijke uitspraken op dit gebied zijn bijzonder zorgwekkend. Terwijl de moslims het Christelijke geloof mogen blijven bekritiseren, en schouder aan schouder staan met de politieke en antichristelijke linkse bewegingen, worden Christenen bedreigd met een mogelijk verlies van huis of inkomen, omdat de moslims de gerechtshoven weten over te halen om zich in hun voordeel uit te spreken.
Islamitische politiek – Wereldwijde Islamitische staat
De visie van moslims is dat de Islam ooit wereldwijd zal zijn in omvang en gezag. Toch weigeren sommige mensen zich tot de Islam te bekeren of zich te onderwerpen aan de moslimverovering en -heerschappij. Wanneer dat gebeurt, worden deze individuen beschouwd als agressors tegen de Islam. Zij zijn legitieme doelwitten van Jihad als zij de Islamitische praktijk en groei proberen tegen te gaan.
Wanneer we deze Islamitische visie begrijpen, en weten dat de meeste Westerse landen niet hebben toegegeven aan de Islamitische druk om Sharia in te stellen (of zelfs moslim getto's niet toestaan om Sharia onder hun eigen moslimbevolking toe te passen), dan kunnen we gemakkelijk inzien dat moslims dergelijke weigeringen beschouwen als een agressie tegen de Islam. Deze landen worden gezien als agressors tegen de Islam, omdat zij moslims niet toestaan om te leven zoals ze willen – niet alleen met betrekking tot hun eigen subculturen, maar ook vanwege de weigering om de Islam te aanvaarden en te propageren (iets wat moslims als hun plicht zien).
Maar op een fundamenteler vlak geloven moslims dat de wereld in onderwerping aan Allah was geschapen en dat elk mens als moslim geboren wordt. De weigering van Allah's eis om de wereld en haar inwoners tot die toestand te herstellen staat in hun ogen daarom gelijk aan een voortdurende opstand tegen Allah. Hiermee staan deze landen of volken in oppositie tegen de Islam en worden zij legitieme doelwitten van jihad. Jihad wordt weliswaar “defensief” genoemd, maar is niets meer dan de offensieve houding van de Islamitische bedoeling om de wereld te Islamiseren.
Wanneer een moderne moslim dus beweert dat jihad slechts een defensieve actie is, dan begrijpt de typische niet-moslim dit heel anders dan in de Islam wordt onderwezen. Wat de typische niet-moslim beschouwt als militaire agressie, vooral zoals die tot uiting kwam in de vroege veroveringen in de geschiedenis van de Islam, wordt door moslims gezien als een defensieve actie tegen de mensen die de Islam in de weg staan. Maar als dit Islamitische standpunt niet begrepen wordt, dan is het heel gemakkelijk om de uitspraken van moderne moslims (dat de Islam een vreedzame godsdienst is of dat jihad slechts defensief is) heel anders te begrijpen dan de manier waarop ze in de geschiedenis van de Islam altijd zijn begrepen.
Islamitische politiek – Conclusie
Al bestaat er enige verscheidenheid onder de moslims wat betreft de Islamitische politiek, toch wordt de politieke agenda van traditionelere moslims ondersteund door de historische patronen en precedenten. De vroege Islam verspreidde zich voornamelijk door middel van geweld; de radicale moslims van de 21e eeuw wensen een terugkeer naar dat gouden tijdperk.
Voetnoten:
Met toestemming gebruikt. Uit het boekUnderstanding the Times: The Collision of Today’s Competing Worldviews(2e editie), David Noebel, Summit Press, 2006. Met dank aan John Stonestreet, David Noebel en het boek Christian Worldview Ministry van Summit Ministries. Alle rechten voorbehouden in het origineel.
1 Khurshid Ahmad, Islam: Its Meaning and Message, 3e uitgave (Leicester, Groot-Britannië: The Islamic Foundation, 1999), 39.
2 Idem, 40–41.
3 Idem, 23.
4 Idem, 40–41.
5 Colin Chapman, Cross and Crescent: Responding to the Challenge of Islam (Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 2003), 149–150.
Wat is uw reactie?
