Marxistische politiek

Marxistische politiek – Inleiding
Frederick Engels gaf ons een duidelijke afschildering van de Marxistische politiek en de uiteindelijke reden voor revolutie: “De Staat is niets meer dan een machine voor de onderdrukking van de ene klasse door een andere.”¹

In het Marxisme is de strijd om de productiemiddelen te beheersen de dynamische kracht achter de menselijke ontwikkeling. Het economische systeem bepaalt andere kenmerken van een samenleving, zoals de politieke structuur. Voor Karl Marx is “de economische structuur van de samenleving het werkelijke fundament waarop morele, wettelijke en politieke superstructuren worden gebouwd en waarmee duidelijk omschreven vormen van sociaal bewustzijn overeenkomen.”²

Voor de Marxist zijn bepaalde politieke systemen dus geworteld in bepaalde economische systemen en komen zij daaruit voort. Een socialistische economie legt daarom het fundament voor werkelijke democratie (al bestaat een “onzuivere” vorm van democratie in kapitalistische landen). Werkelijke democratie is niet het doel van Marxistische politiek. Marxisten zien de democratie feitelijk als weinig meer dan een noodzakelijk kwaad. V.I. Lenin legt dit uit: “Democratie is een toestand die de ondergeschiktheid van een minderheid aan de meerderheid erkent, dat wil zeggen een organisatie voor het systematisch gebruik van geweld door de ene klasse tegen een andere, door een laag van de bevolking tegen een andere.”³ Deze definitie van democratie komt overeen met de Marxistische nadruk op de klassenstrijd.

Marxistische politiek – Antagonisme tussen de klassen
Wat betreft de Marxistische politiek zien de Marxisten de wereld als een strijd tussen de bourgeoisie (eigenaars van privébezit en productiemiddelen) en het proletariaat (arbeiders), met de economie als het fundament waarop de rest van de samenleving is gebouwd. Marxisten geloven dat de staat de arena is waarin mensen met bezit en mensen zonder bezit met elkaar de strijd aangaan. Daarom vinden Marxisten een democratische staat of republiek, vooral in een kapitalistische economisch systeem, onwenselijk. Volgens Engels: “De moderne staat, ongeacht in welke vorm, is in wezen een kapitalistische machine.”⁴ Deze “machine” is een onaanvaardbare toestand, omdat deze zich zo duidelijk concentreert op de uitbuiting van zijn burgers.

In een socialistische samenleving zal de productiewijze zijn burgers niet uitbuiten zoals het kapitalisme dat doet en dus wordt hierdoor een minder onderdrukkend politiek systeem aangemoedigd. Socialistische regeringen hebben de neiging om antagonisme tussen de klassen te ontmoedigen, omdat zij gefundeerd zijn op economische systemen die niet ver verwijderd zijn van een afschaffing van de klassenverschillen. Deze minder uitbuitende aard van de regering maakt de democratie werkelijker en socialisme aantrekkelijker dan kapitalisme. Maar, het ontbreekt in het socialisme nog aan diverse factoren van de ideale communistische staat.

De ideale staat voor de Marxist is helemaal geen staat, omdat elke regering (of dat nu een democratie of een dictatuur is) een voertuig is voor het behoud van het antagonisme tussen de klassen. Marx zegt: “Politieke macht is slechts de georganiseerde macht van de ene klasse voor de onderdrukking van een andere.”⁵ De staat bestaat dus omdat er een antagonisme tussen de klassen bestaat. Zodra dit antagonisme is uitgeroeid, zal de staat niet meer nodig zijn. Lenin zegt: “Volgens Marx zou de Staat noch kunnen ontstaan, noch zichzelf in stand kunnen houden als een verzoening van de klassen mogelijk zou zijn.”⁶

Marxistische politiek – De staat kwijnt weg
In de Marxistische perceptie van de menselijke sociale ontwikkeling evolueerde de staat in de geschiedenis tot een moment waarop dit noodzakelijk was. Maar de staat zal verdwijnen wanneer die niet meer nodig zal zijn voor de samenleving. Het is slechts een overgangsfenomeen. Engels zegt: “De Staat is... eenvoudigweg een product van de samenleving in een bepaalde fase van de evolutie.”⁷

Lenin is het eens met het idee dat de staat alleen in een kapitalistische samenleving nodig is, omdat deze verantwoordelijk is voor de verwekking van de vijandschap tussen de klassen. Hij benadrukt de noodzaak van de eliminatie van de bourgeoisie, die dan weer de behoefte aan de staat zal elimineren: “Alleen in de communistische samenleving, wanneer het verzet van de kapitalisten volkomen verpulverd is, wanneer de kapitalisten niet meer zullen bestaan, wanneer er geen klassen zullen zijn.... alleen dan zal 'de staat....ophouden te bestaan' en zal het 'mogelijk worden om over vrijheid te spreken'.”⁸ Omdat vrijheid volgens Marxisten betekent dat er helemaal geen regering meer is, is vrijheid een illusie tot de klassenloze samenleving is ingesteld. Lenin gaat verder: “Zolang als de staat bestaat, is er geen vrijheid. Wanneer er vrijheid is, zal er geen staat zijn.”⁹

Marxisten geloven dat “alleen communisme de staat absoluut overbodig zou maken, omdat er [dan] niemand is die onderdrukt kan worden...”¹⁰ Marxisten zullen hun doelen pas bereikt hebben, als het communisme over de hele wereld is ingesteld. Op dat moment in de geschiedenis zal de staat volledig wegkwijnen. Als er ergens in de wereld nog een staat bestaat, dan bestaan de klassen nog als een bedreiging van de volledig klassenloze samenleving.¹¹

Marxistische politiek – De nieuwe wereldorde
De Marxistische politiek eindigt met de instelling van een wereldwijd communisme als een nieuwe wereldorde en de verdwijning van de staat. Dit zijn onvermijdelijke evolutionaire stappen. Op dezelfde manier waarop mensen, samenlevingen, economieën en politiek evolueren, zo is ook de nieuwe wereldorde een evolutionaire vooruitgang ten opzichte van de eerdere landen, staten, stammen en andere rassen- of klassenverschillen.

Georgi Sjaknazarov, een topadviseur van de voormalige Sovjet-President Michail Gorbatsjov, schrijft: “Ons tijdperk is het tijdperk van de revolutionaire transformatie van de kapitalistische samenleving tot een communistische.”¹² Sprekend over het begin van de revolutie, zegt hij: “Het bouwen van een nieuwe wereldorde... werd begonnen in oktober 1917 door het revolutionaire Rusland, dat de socialistische principes verkondigde.”¹³ De instelling van het wereldwijde communisme, het uiteindelijke doel van het Marxisme, legt de productiemiddelen in de handen van het volk, schaft de klassen af, schaft de staat af en leidt naar een wereldgemeenschap van samenwerking en overeenstemming.

Marxistische politiek – Conclusie
In de Marxistische kijk op politiek zijn alle regeringsvormen lelijke weerspiegelingen van het feit dat er vijandigheid tussen de klassen bestaat. Het Marxisme is voorstander van een vorm van democratie die zij “de dictatuur van het proletariaat” noemen als een eerste stap naar het socialisme. Wanneer de socialistische samenleving naar het communisme evolueert, zullen klassenverschillen niet meer bestaan, wat de behoefte aan een staat in enige vorm zal elimineren.

Maar, totdat een wereldwijd communisme werkelijkheid is geworden zullen conflicten tussen socialistische samenlevingen (wier staten aan het verdwijnen zijn) en kapitalistische samenlevingen een realiteit zijn. Dit conflict zal onder andere bestaan uit oorlogen als een verlengstuk van het antagonisme tussen de klassen. Net zoals de bourgeoisie en het proletariaat met elkaar botsen, zo zullen ook landen die bestuurd worden door kapitalisten botsen met landen die bestuurd worden door socialisten. De instelling van een wereldwijd communisme en de afschaffing van alle mogelijke regeringsvormen zijn daarom de openlijke doelen van de Marxisten. Met dit doel voor ogen zijn zij bereid om de vijand te onderdrukken, te vervolgen en zelfs in oorlogen te bestrijden.

De politieke en militaire geschiedenis van het Marxisme, van de Oktoberrevolutie in 1917 tot de studentenopstand op het Plein van de Hemelse Vrede in 1989, is de geschiedenis van de meest meedogenloze en meest efficiënte moordmachine die de wereld ooit heeft aanschouwd. Het dodental van dit “wetenschappelijk socialistisch experiment” bedraagt volgens professor R.J. Rummel van de Universiteit van Hawaii meer dan 100 miljoen mensen. Rummel, schrijver van "Death By Government", vat deze periode samen met de uitspraak dat het is “alsof onze soort verwoest is door een moderne Zwarte Dood.”¹⁴

Leer meer!