Het homohuwelijk
Het homohuwelijk – Een antwoord op de argumenten
In Nederland kunnen twee vrouwen of twee mannen sinds 2001 burgerlijk huwen, in België sinds 2003. Toch blijft het homohuwelijk over de hele wereld krantenkoppen halen. In december 2009 werd Washington D.C. de zesde plaats in de Verenigde Staten waar het huwelijk werd gelegaliseerd; in de vijf staten New Hampshire, Vermont, Connecticut, Massachusetts en Iowa kunnen mensen van hetzelfde geslacht wettelijk met elkaar trouwen.1
Toen er in Washington D.C. over dit onderwerp werd gestemd, stemden twee volksvertegenwoordigers tegen. Zij voerden als reden aan dat de meerderheid van de mensen die zij vertegenwoordigden tegenstanders van het wetsvoorstel waren. Het ging weliswaar om een klein aantal tegenstemmen, maar deze zijn een uitdrukking van een breed en diep probleem voor de lobbyisten van de homobeweging: publieke opinie.
Tegenover het handjevol overwinningen vóór het homohuwelijk in recente tijden in Amerika, staan vergelijkbare wetsvoorstellen die in 31 staten in referenda door de bevolking verworpen werden. Sterker nog: steeds als het nieuwtje van het “homohuwelijk” in een openbare verkiezing aan het volk werd voorgelegd, werd het door de kiezers afgewezen. Wat zijn de redenen voor een dergelijke negatieve houding ten opzichte van het homohuwelijk?
Een groepje pastors, werkzaam in de binnenstad van Washington D.C., denkt het antwoord op deze vraag te hebben.
Het homohuwelijk – Homofobie?
Dennis en Christine Wiley zijn de Afro-Amerikaanse pastors van een gemeente in Washington D.C., die zij beschrijven als een “traditionele zwarte gemeente”. Het is bovendien de enige zwarte gemeente in de Amerikaanse hoofdstad die homohuwelijken sluit. Dat is opmerkelijk, omdat de Afro-Amerikaanse gemeenschap een van de bevolkingsgroepen is die zich het meest verzetten tegen het homohuwelijk.
De Wileys zijn van mening dat deze gevoelens tegenover homo's in de zwarte gemeenschap het gevolg is van “homofobie”, wat door een Amerikaanse mensenrechtenorganisatie (de Anti-Defamation League) gedefinieerd wordt als “de haat of angst voor homoseksuelen”.
Dat is een ernstige aantijging. Merk op hoe hiermee een raamwerk voor het debat wordt opgezet: stemmen tégen het homohuwelijk worden hiermee meteen al helemaal onderaan het sociaal-morele spectrum geplaatst. Als jij het oneens bent met de homo-agenda, dan ben je irrationeel, arrogant of gevuld met haat. Het is een afgezaagde strategie waar ik heel bekend mee ben.
In mijn discussies met leden van de homoseksuele gemeenschap is mij door de jaren heen herhaaldelijk verweten dat mijn standpunt niets anders is dan haat, dogmatisme of onwetendheid. Niet lang geleden beweerde iemand dat mijn standpunt een gevaar was voor zelfs het bestaan van homo's, alsof de verdediging van het traditionele huwelijk gelijk zou staan aan de oproep tot een genocide van de homoseksuele gemeenschap. Belachelijk.
Wanneer mensen heel vlot de “homofobie!” leus uit de kast halen, dan leidt dat misschien wel tot een snelle emotionele reactie, maar tegelijkertijd is het een teken van wanhoop. Als je niet in staat bent om je positie te verdedigen met behulp van rationele argumenten, dan kun je natuurlijk de rol spelen van het slachtoffer dat door mensenhaters met uitsterven wordt bedreigd.
Het homohuwelijk – De Bijbel als afgod?
Wanneer we het debat over het homohuwelijk onder de loep nemen, wat is dan de oorzaak van die vermeende homofobie in de Afro-Amerikaanse gemeenschap? Volgens Wiley en Wiley is het een te grote nadruk op “wat de Bijbel zegt”. In hun “onschuldige” (lees: naïeve) benadering van de Schrift, hebben de godsdienstige zwarten in Amerika (en Christelijke Amerikanen in het algemeen) zich overgegeven aan “afgoderij van de Bijbel: zij aanbidden de Bijbel meer dan zij God aanbidden.”
Nee. In tegenstelling tot Moslims, die hun boek inderdaad behandelen als een object dat aanbeden moet worden, aanbidden Christenen alleen de Auteur van hun boek; door de woorden die Hij heeft geschreven serieus te nemen en deze in hun levens toe te passen.
Vervolgens beweren deze pastors, om hun bevoorrechte positie kracht bij te zetten, dat hun blik op de Bijbel objectief is, terwijl zij stellen dat het traditionele begrip van de Schrift onbewust vorm werd gegeven door culturele invloeden. Maar dat is juist de omgekeerde wereld: de traditionalist is degene die op zoek gaat naar de eenvoudige betekenis van de tekst in de context van de culturele achtergrond, terwijl de voorstander van het homohuwelijk de cultuur, de moderne cultuur, juist opdringt aan de Bijbel met de “persoonlijke ervaring” als morele toetssteen.
Het homohuwelijk – Persoonlijke ervaring
In mijn discussies over de controverse van het homohuwelijk is mij al vaak door andere Christenen de les gelezen over het feit dat ik de “persoonlijke ervaringen” van homo's niet op gepaste manier in beschouwing neem. Mijn antwoord hierop is dat die ervaringen weliswaar oprecht, krachtig en uit het hart kunnen zijn, maar dat zij geen betrouwbare gids zijn om de waarheid te vinden, noch voor henzelf noch voor de bevolking in het algemeen.
Als de waarheid afhankelijk zou zijn van onze ervaringen, dan zouden we nog steeds denken dat de aarde plat is, in een geocentrische kosmos waarin tijd en ruimte absoluut zijn. Alleen door de ontdekking van natuurwetten die boven onze persoonlijke ervaringen uitstijgen, weten we nu dat de werkelijkheid radicaal anders is dan wat werd geopperd door onze ervaringen.
Datzelfde principe geldt voor morele waarheid. De ervaringen van een mens overtuigen hem ervan dat homoseksualiteit een wezenlijk onderdeel vormt van zijn persoonlijkheid, terwijl de ervaringen van een ander mens hem ervan overtuigen dat dat niet zo is. Kim is een vrouw in deze tweede categorie:
- Ik ben iemand die jarenlang een relatie had met een andere vrouw. Ik weet dus uit eerste hand hoe mensen bedrogen kunnen worden door de gedachte dat dit Gods wil voor hun leven is... Ik was niet in staat om mijn leefstijl een halt toe te roepen. Het maakte niet uit hoe hard ik dat probeerde. Maar toen ik God oprecht opzocht om bevrijd te worden, in gebed en in Zijn Woord, was ik in staat om mijzelf niet meer als lesbienne te zien. Ik begon mijzelf nu te zien zoals God mij geschapen heeft. Ik ben pas 13 jaar geleden bevrijd van mijn homoseksualiteit, maar in die tijd heeft God mij een liefdevolle echtgenoot en twee prachtige zonen gegeven. Met het verstrijken van de jaren zie ik steeds meer hoe God mij alles heeft teruggegeven, wat ik eerder zo graag wilde opgeven.
Het homohuwelijk – Liefde en inclusiviteit
Een ander argument ten gunste van het homohuwelijk (en een veel voorkomende kritiek op het traditionele huwelijk) is dat het strijdig is met de leer van Jezus over liefde en inclusiviteit. Nou, dat is niet zo.
Jezus - Zelf het belangrijkste richtpunt van onze liefde - zei ooit: “Als je mij liefhebt, houd je dan aan mijn geboden.” Een van Zijn geboden is het verbod op seksuele handelingen buiten het huwelijk. En als Hij geen uitdrukkelijke of impliciete toestemming gaf voor een homohuwelijk, maar juist bevestigde dat het huwelijk die instelling is die God in het begin heeft ontworpen, dan omvat dit verbod ook homoseksueel gedrag en het koesteren van homoseksuele verlangens, ongeacht of er sprake is van een “vaste relatie”, de “zegening” van een kerk of een wettelijk “geregistreerd partnerschap”.
Wat betreft de liefde voor anderen... als ik geloof dat de leefstijl van mijn naaste niet het beste is wat God voor hen bedoeld heeft, en ik zou er niets over zeggen, dan heb ik hem niet lief zoals Jezus mij heeft liefgehad.
Maar hoe zit het dan met de waarschuwing van Jezus: “Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt”? In tegenstelling tot de populaire gevoelens over deze uitspraak opperde Jezus niet dat liefde betekent dat je “nooit hoeven te zeggen dat iemand zondigt”. De volledige passage maakt duidelijk dat Jezus Zijn discipelen waarschuwde om eerst hun eigen morele gedrag onder de loep te nemen, zodat zij de waarheid over zichzelf en over hun naasten goed zouden kunnen onderscheiden.
Jezus vertelde Zijn volgelingen dus helemaal niet dat zij moesten zwijgen over morele waarde-oordelen, maar: “Indien een van je broeders of zusters zondigt, spreek die dan ernstig toe.” Dat zijn straffe woorden voor de moderne oren, maar niet straffer dan wat Hij had te zeggen over inclusiviteit.
Jezus' troostende uitnodiging “Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven”, bevat een strenge voorwaarde: “Neem mijn juk op je en leer van mij.” Elders stipuleerde Hij dat er vereisten verbonden zijn aan het Christelijke leven: een ontkenning van jezelf, het dragen van je kruis en het volgen van Jezus.
Het juk is een symbool voor onderwerping en gehoorzaamheid. Wanneer wij Zijn juk dragen, dan onderwerpen wij ons aan Zijn aanwijzingen, leiding en correctie. Het kruis is een symbool voor de dood. Wanneer wij ons kruis dragen, dan kruisigen wij onze houdingen, verlangens en gedragingen die niet op één lijn staan met Gods Woord en Zijn geschapen orde.
Met dank aan Regis Nicoll. Dit artikel werd eerder gepubliceerd op www.breakpoint.org.
Regis Nicoll is een Centurion van het Prison Fellowship’s Wilberforce Forum. Hij is een columnist voor Breakpoint, Salvo Magazine en Crosswalk en schrijft voor de Prison Fellowship’s blog, The Point. Hij publiceert verder een wekelijks commentaar over hedendaagse actuele onderwerpen.
Voetnoten:
1 Statistieken in dit artikel verzameld op het moment van schrijven van dit artikel.
Wat is uw reactie?
